kraamtranen
Bij meer dan de helft van de kraamvrouwen maken we het mee. Kraamtranen.
Als kraamverzorgende vind ik het altijd fijn als een kraamvrouw die er last van heeft even ongegeneerd haar tranen laat gaan. Niet omdat ik mensen nu zo graag zie huilen, maar omdat ik vaak zie dat na zo’n huilbui de kraamvrouw echt opknapt en spanning lijkt af te voeren.
Daarnaast volgt er na zo’n huilbui ook vaak een goed gesprek waarin de kraamvrouw gemakkelijker praat over haar vragen en onzekerheden. En juist dat helpt haar vaak weer een stukje verder op weg in die eerste, soms wat onrustige en onzekere dagen na de bevalling.
Tranen laten gaan
Maar niet iedereen vind het even gemakkelijk die tranen te laten gaan. Vaak is er schroom: “ik ben niet zo emotioneel” of “nee hoor, dat gebeurt mij niet, ik ben heel nuchter” hoor je dan vaak.
Ik leg dan altijd uit dat dit niet zoveel met nuchterheid of “niet zo emotioneel zijn” te maken heeft, maar een reactie is op de grote hormoonwisseling die na de geboorte plaatsvindt. Juist daardoor worden vrouwen emotioneler. En daarnaast slaat de vermoeidheid vaak toe, krijg je stuwing en besef je je ineens voluit dat je een baby hebt waarvoor je moet zorgen. Dit gebeurt vaak op de 3de tot 5de dag na de bevalling. Het beste is om lekker rustig aan te doen, je lekker te laten verwennen en even niet te veel bezoek te laten komen. Zo kom je het beste door deze fase in je kraamtijd heen.
En soms, soms doen vaders mee
En heel soms, als moeder inderdaad niet echt last heeft van kraamtranen, dan zie je dat de vader er last van heeft. Hij doet de deur open met tranen in z’n ogen en vervolgens begint ie bij het minste of geringste te huilen. En daar gaan we dan net zo mee om als bij moeders. Tenslotte is die eerste periode met een baby voor vaders net zo intensief en spannend als voor moeders. Ook hij moet wennen en het verantwoordelijkheidsgevoel kan soms zo groot worden dat ook hij z’n spanning even kwijt moet middels een flinke huilbui. Hoe mooi is het dat het dan kan!